#42 | Skorzęcin - objazd ośrodka

Od rana padało. Na szczęście niedługo, ale i tak było mokro po dość obfitym deszczu w nocy. Około południa spojrzałem na prognozę pogody, która pokazała, że od 13 już tylko chmury, bardzo mała szansa na deszcz, a od 15 bardzo ładne słońce. Tak więc trzeba było coś z tym zrobić. Skontaktowałem się z Bobiko i postanowiliśmy znów odwiedzić Skorzęcin.
Na rower założyłem błotniki, bo gdzieniegdzie stały jeszcze kałuże, a też nie do końca było wiadomo na jakie drogi wjedziemy. Ruszyliśmy ok. 15.40. Jechaliśmy trochę pod wiatr, trochę z bocznym, który za 3 godziny miał się odwrócić i mieliśmy wracać też pod wiatr. Szlag...
Już przed Gutowem zobaczyliśmy, że jedzie za nami jakiś bajker. Ale jakoś tak nieśmiało jechał - trzymał się za nami 100-200 metrów. Wyprzedził nas dopiero za Grzybowem. Spojrzeliśmy na siebie z Kubą - no cóż, trzeba dotrzymać mu kroku. Przyspieszyliśmy więc, bo nieznajomy miał niezłą parę w nogach, ale zaczął nam się oddalać. No ale nic, ciągniemy dalej. Minął kilometr, odwracam się za siebie - Bobika nie ma. Hmmm, gdzież on się podział? Pewnie jest kawałek za zakrętem, który niedawno minąłem. No ale jadę dalej, co chwilę odwracam się za siebie - Bobika nie ma. W końcu się zatrzymałem. Czekam, czekam, patrzę - jedzie. Dojeżdża do mnie po jakimś czasie i coś mi pokazuje, coś co trzyma w ręce. A co trzymał? Swoją szprychę! Po tygodniu od poprzedniej awarii szprychy i 5 dni po odebraniu koła z serwisu pękła kolejna... Oj, coś musi być nie tak z nimi, albo z samym kołem. Jaka decyzja? Wracamy, czy jedziemy dalej? Jedziemy dalej.
Przejechaliśmy przez Witkowo i na prostej za Witkowem minęliśmy się z kilkoma motocyklistami na ścigaczach, którzy akurat się wyprzedzali przy prędkości chyba 200 km/h i śmignęli jakieś 1,5 metra od nas...
Wjechaliśmy do ośrodka, klucząc na głównej alejce między spacerowiczami. Na molo też sporo ludzi.



Dość mocno wiało - widać to po falach na powierzchni wody.


Postanowiliśmy zwiedzić trochę sam ośrodek i tak jak rok temu wspięliśmy się na wzniesienie koło parkingu.





Kuba postanowił zjechać do amfiteatru w zagłębieniu.


Na wzniesieniu leżało tyle liści, że poczuliśmy się jak jesienią, szczególnie, że nie było za ciepło.



Następnie udaliśmy się nad jezioro koło kapliczki.





Po wysłaniu paru zdjęć na fejsa ruszyliśmy w stronę Wrześni. Gdy wyjechaliśmy z lasu Kuba postanowił założyć kurtkę, bo temp. spadła do 13 stopni. Przy okazji oblazły go wielkie mrówki.



Powrót był pod wiatr, tak jak podawano w prognozie. Za Witkowem spojrzeliśmy w lewo i naszę uwagę przykuł dziwny dym na horyzoncie. Wyglądało to na jakiś wielki pożar, mimo że dym był raczej biały. Kuba stwierdził, że może to dym z elektrowni pod Koninem, którą odwiedziliśmy tydzień temu. Ale czy z takiej odległości byłoby to widać? Poza tym jeździłem tam setki razy i nigdy tego nie widziałem. Skontaktował się z Sebkiem, który potwierdził, że to dym z tejże elektrowni i że w sprzyjających warunkach dym widać nawet z 70 km.



Dojechaliśmy do Wrześni o zachodzie słońca.