#182 | Skorzęcin - silny wiatr i deszcz

Na dziś znów planowałem wyjazd do Skorzęcina, ale podobnie jak w dniach poprzednich - byłem świadomy tego, że pod wieczór przejdą mi chęci i nie będzie mi się chciało jechać tak daleko i pewnie znów wybiorę trójkąt. Jednak spojrzałem na prognozę pogody, w szczególności na kierunek i siłę wiatru i nijak mi ten kierunek nie pasował do trójkąta. Pasował za to idealnie na wycieczkę do Skorzęcina, bo wiało z płd.-zach., a więc do Skorzęcina idealnie z wiatrem, a z powrotem walka. Zaplanowałem, że pojadę to do Witkowa. Jednak gdy wyjechałem po 18 i moja prędkość z każdym metrem wzrastała, a przy 30 km/h jechałem równo z wiatrem i słyszałem tylko piękny szum slicków na asfalcie, to tak mi się spodobało, że z Witkowa pojechałem dalej - do samego ośrodka. Po drodze jednak, w Gorzykowie, zobaczyłem cholernego psa, który atakował mnie i bobika parę miesięcy temu. Szedł sobie lewą stroną drogi, ale akurat wtedy wyprzedzała mnie ciężarówka, więc znalazła się między mną, a psem, który w tym momencie nie miał ochoty na konfrontację. Jednak będę musiał tędy przejechać w drodze powrotnej. Cóż, zobaczymy, czy będę musiał psa potraktować gazem.
W Skorzęcinie nie było nikogo (chociaż zauważyłem jeden samochód na jednej z alejek). Wjechałem na chwilę na molo, żeby zobaczyć wzburzoną powierzchnię jeziora. Fale znów były, jednak nie takie, jak w dzień, kiedy kończyłem dziesiąty tysiąc kilometrów. Mimo wszystko jednak końcówka mola była zalana wodą, a właściwie pianą. 10 sekund później zjeżdżałem już z mola, bo nie chciałem się wychłodzić. Zatrzymałem się tylko na głównej alejce, osłonięty od wiatru przez budynki i napisałem SMS-a do bobika.
Gdy wyjechałem z lasu, to zaczęła się walka z wiatrem. Oj ciężko było. Nie byłem w stanie przyspieszyć do 20 km/h. Zanim dojechałem do Witkowa chodziło mi po głowie, żeby zajrzeć na posterunek policji w Witkowie i powiedzieć im o bezpańskim groźnym psie. W końcu Gorzykowo jest jakieś 5 km od Witkowa, więc to chyba ich teren. Jednak nie zauważyłem pod komisariatem radiowozu, więc chłopaki i tak nie mieliby czym tam pojechać, więc zlałem sprawę i ruszyłem dalej. Gdy dojechałem do Gorzykowa i do miejsca, gdzie łazi ten pies, włączyłem moje długie światła, żeby mieć pod kontrolą i drogę i pobocza, żeby nie dać się zaskoczyć. Poza tym miałem w ręce gaz. Psa na szczęście już nie było. Pojechałem więc dalej.
A 10 km przed Wrześnią zaczęło padać. Najpierw lekka mżawka, a potem coraz bardziej gęsta. A że jechałem pod silny wiatr, to w tym momencie jechałem też pod deszcz, który padał prawie poziomo, prosto w paszczę. Gdy dojechałem do Wrześni, to drogi były już całkiem mokre (ja zresztą też), a temp. spadła do -0,5 st. C.
W domu byłem ok. 21.30.